نگاه وحشی لیلی چه افسون کرد صحرا را

که نقش پای آهو چشم مجنون کرد صحرارا

دل از داغ محبت گر به این دیوانگی بالد

همان یک لاله خواهدطشت پرخون کرد صحرارا

بهار تازه رویی حسن فردوسی دگر دارد

گشاد جبهه رشک ربع مسکون کرد صحرا را

به پستی در نمانی گر به آسودن نپردازی

غبارپرفشان هم دوش گردون کرد صحرا را

دماغ اهل مشرب با فضولی برنمی آید

هجوم این عمارتها دگرگون کرد صحرا را

ز خودداری ندانستیم قدر عیش آزادی

دل غافل به کنج خانه مدفون کرد صحرا را

ندانم گردباد از مکتب فکرکه می آید

که این یک مصرع پیچیده موزون کردصحرارا

به قدر وسعت است آماده استعداد ننگی هم

بلندی ننگ چین بردامن افزون کرد صحرارا

غبارم را ندانم در چه عالم افکند یارب

غم آزادیی کز شهر بیرون کرد صحرا را

به کشتی از دل مأیوس باید بگذرم بیدل

شکست این آبله چندان که جیحون کردصحرا را